بسم رب الحسین (ع)
ای
مالک.....
بدان که تو را به بلادی فرستاده‌ام که پیش از تو دولتها دیده، برخی دادگر و برخی ستمگر.
و مردم در کارهایِ تو ، به همان چشم می‌نگرند که تو درکارهای والیان پیش از خود می‌نگری و درباره تو ، همان گویند که تو درباره آنها می‌گویی و نیکوکاران را از آنچه خداوند درباره آنها بر زبان مردم جاری ساخته ، میتوان شناخت.
باید بهترین اندوخته‌ها در نزد تو ، اندوخته کار نیک باشد. پس زمام هواهای نفس خویش فروگیر و بر نفس خود ، در آنچه برای او روا نیست، بخل بورز که بخل ورزیدن بر نفس، انصاف دادن است در آنچه دوست دارد یا ناخوش می‌شمارد.
مهربانی
به رعیت و دوست داشتن آنها و لطف در حق ایشان را شعار دل خود ساز.
ازآنها خطاها سر خواهد زد و علتهایی عارضشان خواهد شد و به عمد یا خطا، لغزشهایی
کنند، پس، از عفو و بخشایش خویش نصیبشان ده ، همانگونه که دوست داری که خداوند نیز
از عفو و بخشایش خود تو را نصیب دهد.
زیرا تو برتر از آنها هستی و آنکه تو را بر آن
سرزمین ولایت داده، برتر از توست و خداوند برتر از کسی است که تو را ولایت داده
است. ساختن کارشان را از تو خواسته و تو را به آنها آزموده است.
ای مالک....
خود را برای جنگ با خدا بسیج مکن که تو را در برابر خشم او توانی نیست و از عفو و بخشایش او هرگز بی‌نیاز نخواهی بود .
هرگاه کسی را بخشودی، ازکرده خود پشیمان مشو و هرگاه کسی را عقوبت نمودی، از کرده خود شادمان مباش....
